Vorig jaar wou één van onze studenten graag meedoen aan de kangoeroewedstrijd, een proef vol denk- en rekenvraagstukken. D had dat op zijn vorige school al gedaan en vond het wel een leuke uitdaging, met toffe oefeningen.
Andere kinderen waren nieuwsgierig, bekeken de oefenboekjes en dachten na over al dan niet meedoen volgend jaar.
Dit jaar hing de kangoeroeposter uit. Velen lazen wat erop stond en probeerden de verschillende
oefeningen op te lossen. Dit jaar waren er 2 kinderen die wilden meedoen: D(11) die vorig jaar ook meedeed, en G(8) die al bijna vijf jaar op Sudbury School Gent zit en nog nooit op een klassieke manier rekenlessen heeft gehad.
Om een beeld te krijgen van het leerproces bij ons op school verwijzen we je graag naar vorige posts: (een dag op school) (integralen)
De enthousiastelingen werden ingeschreven voor respectievelijk de editie 'Springmuis' (2e graad lager onderwijs), en Wallabie (1e graad secundair).
Als staflid begeleid ik de proef voor G. Spannend, want G is de vraagstelling niet gewoon. Rekenen is iets wat hij vooral op een heel organische en natuurlijke manier geleerd heeft. Hij gebruikt het dagdagelijks, maar meestal in zeer concrete context. Zou het lukken? Op een aantal vlakken heeft hij misschien niet hetzelfde niveau.
Niks van dit alles heeft hem tegengehouden om toch mee te willen doen. Wedstrijdjes vindt hij leuk, en cijfers boeien hem ook wel.
De klok wordt ingesteld op 50 minuten, 24 oefeningen te gaan. En zowaar de eerste oefeningen zijn een makkie, vlot op te lossen, met ruim wat tijd over.
Mooi proces om gade te slaan. Hij is best zenuwachtig bij aanvang. Soms lees je de spanning van hem af, maar gedurende 50 minuten blijft hij intens gefocust. Hij voelt zelf wanneer het wat teveel wordt en gaat verschillende keren spontaan even in de ruimte rondwandelen, zich uitstrekken en wat springen.
Gedreven is hij wel, wil alles uit zijn hoofd doen. Tot de oefeningen moeilijker worden en hij op aanraden toch het kladpapier gaat gebruiken. Sommige oefeningen blijken echt te moeilijk. Hij maakt de afweging en besluit, na wat proberen, om 2 oefeningen over te slaan. Later bekijkt hij ze opnieuw en slaagt erin beide juist op te lossen. Uiteindelijke blijken 50 min net wat te weinig, maar hij is niet ontevreden: de oefeningen die binnen zijn bereik lagen heeft hij allemaal opgelost. Misschien door stress en te snel willen zijn 2 slordige foutjes gemaakt, maar in totaal ruim geslaagd.
Dit was alweer een belangrijk stukje in zijn leerproces. Een stap die hij zelf gekozen heeft en waar hij ongetwijfeld weer veel van heeft opgestoken.
Ik denk dat we aan een jaarlijkse traditie begonnen zijn.
