Vaak ben ik lekker aan het spelen of knutselen met de jongste Sudbury studenten of een klusje aan het opknappen, maar soms loop ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm omdat de kinderen lekker zelf bezig zijn en mij helemaal niet nodig hebben. Op zo'n verloren woensdag ben ik een JC gaan bijwonen. En daar heb ik stiekem de grootste lol in gehad...
Mijn boterhammen verdien ik door trainingen in bedrijven en organisaties te geven. Ik heb een heel scala aan trainingen die met communicatie te maken hebben en daar zitten o.a. vergadertechnieken, assertiviteit, conflicthantering en omgaan met agressief gedrag bij. En geloof me, deze trainingen hebben de meeste volwassenen broodnodig om een beetje efficiënt te kunnen samenwerken. Tijdens mijn trainingen zakt de moed mij soms in de schoenen wanneer ik weer een keer vaststel hoe “kinderachtig” veel volwassenen met elkaar omgaan.
Het JC wordt door een jongeman van 13 gecoördineerd. Hij doet dat heel rustig en ernstig en wordt door de anderen volkomen gerespecteerd en niemand, behalve ik, heeft in de gaten dat hij er heel
grappig uitziet met een carnavalshoed op zijn hoofd. De klacht die behandeld wordt gaat over een uit de hand gelopen speel-vechtpartijtje, dat uitgemond is in een lichte vorm van fysieke agressie. Na een half uurtje observeren ben ik zwaar onder de indruk. De jongens verwoorden heel goed en assertief hoe zij het gevecht en wat er gezegd is, ervaren hebben. Ze blijven mooi uit de valkuil van wie het slachtoffer is en wie de dader en begrijpen dat beiden aandeel hebben in wat er gebeurd is. De andere aanwezigen blijven objectief, stellen vragen en geven hun mening. Er wordt overlegd om een kort en krachtig verslag van het geheel neer te schrijven. Er is consensus over het verslag. Op geen enkel moment wordt van het onderwerp afgeweken. Niemand houdt zich met iets anders bezig dan met dit agendapunt. Ze hebben geen volwassene nodig om de vergadering in goede banen te leiden, ze manen elkaar aan om onrustig gedrag te stoppen en bij de zaak te blijven. Zelfs de jongste deelnemer van vijf, zit er heel serieus bij en blijft luisteren. Hij komt uit zichzelf in actie om een extra getuige te gaan halen. Met andere woorden, ik heb deze jongelui niets te leren.
Wat deze jongeren mij laten zien, zijn vaardigheden waar ze de rest van hun leven de vruchten van gaan plukken. En ze hebben het zelf geleerd, gewoon door hier op school te ZIJN.
